Czy wiecie, że dziś, tzn. 21 lutego przypada Dzień Języka Ojczystego? Jest to międzynarodowe święto ustanowione przez UNESCO jako upamiętnienie wydarzeń w Bangladeszu, podczas których w 1952 roku zginęło pięciu studentów. Brali oni udział w demonstracji, której uczestnicy domagali się nadania językowi bengalskiemu statutu języka urzędowego. Założeniem Międzynarodowego Dnia Języka Ojczystego jest wsparcie i ochrona różnorodności językowej jako dziedzictwa kulturowego.
 

Ci z Was, którzy od jakiegoś już czasu śledzą mojego bloga, wiedzą że przekazanie moim dzieciom poprawnego języka polskiego jest dla mnie niezwykle ważne. Zdaje sobie bowiem sprawę z tego, że język jest dla nich kluczem nie tylko do poznania własnej tożsamości, ale również kultury, w której ja wyrosłam. Daje im także możliwość kontaktu z polską częścią rodziny, co ma ogromny wpływ na kształtowanie ich osobowości. A w przyszłości może być dodatkowym atutem podczas pracy zawodowej i innych kontaktów towarzyskich. 

 

Temat poprawności języka polskiego wśród emigrantów staje się coraz częściej przedmiotem dyskusji, a nawet badań naukowych. I dobrze, bo jest to temat niezwykle ważny – w końcu jesteśmy pierwszym pokoleniem, które na taką skalę opuściło kraj i zdecydowało się na życie poza jego granicami. Warto korzystać z różnych źródeł pomocy i doświadczeń ekspertów, którzy znają się na temacie wielojęzyczności. Może nam to pomóc we właściwym przekazywaniu dzieciom naszej wiedzy językowej i pozwolić na uniknięcie podstawowych błędów.

 

Z okazji dzisiejszego święta pozarządowa organizacja o charakterze non-profit, czyli Międzynarodowy Zespół Placówek Oświatowych z Krakowa, w ramach akcji „Mamo, tato chcę mówić po polsku!”, wyprodukował krótki filmik. Klip ten, odwołujący się do rodzinnych relacji, ma na celu pokazanie problemu, jaki dotyka coraz więcej rodzin emigranckich. Mianowicie zanikania wśród nich języka ojczystego. Autorzy próbują pokazać, że przekazywanie języka ojczystego w warunkach emigracyjnych daje dzieciom szansę na większą stabilizację emocjonalną, pozytywne relacje z rodziną w Polsce oraz sprzyja rozwojowi tożsamości kulturowej. Zobaczcie sami:

 

 

I jak, czujecie że to o Was? A może ten problem w ogóle Was nie dotyczy, bo sami dbacie o poprawną polszczyznę Waszych dzieci? W obu przypadkach zachęcam Was do komentowania: podzielcie się z nami własnymi doświadczeniami. przeszkodami, wyzwaniami. W grupie raźniej!